• تعجب
نکن از اینکه آنها که اهل ایمان و تقوا نیستند نعمتهایشان فراوان است.
اصلاً خودت هم وقتی دیدی نعمتها توی زندگیت زیاد شدند، فراوان شدند،
قدری به خودت بیا، یک نگاهی دور و برت بیانداز. این از سنتهای عجیبِ
الهیست که هم ایمان و تقوا مایه فراوانی نعمت است، هم غفلت و نسیان. با
این تفاوت که نعمت اهل تقوا از جنس برکت است. مبارک است؛ وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم بَرَکَاتٍ مِّنَ السَّمَاءِ وَالأَرْضِ. اما نعمت اهل غفلت، مایه استدراج است و نشانه عذاب؛ فَلَمَّا
نَسُواْ مَا ذُکِّرُواْ بِهِ فَتَحْنَا عَلَیْهِمْ أَبْوَابَ کُلِّ شَیْءٍ
حَتَّى إِذَا فَرِحُواْ بِمَا أُوتُواْ أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً...
•
گفته بود؛ لابد با همان چهرهای که همیشه از خوف و خشیت برافروخته بود،
گفته بود: «آی انسان! وقتی دیدی خدایت پیدرپی دارد بر تو نعمت میفرستد
و تو همچنان داری نافرمانیاش را میکنی، همچنان غرق گناهی، بترس»١!